ANDERS

‘U zult wel denken, wat een maf wijf zit hier tegenover me’ zegt de patiente in kwestie tegen mij. We zitten tegenover elkaar in de spreekkamer. Ik zie haar voor het eerst. ‘Magdalena heet ik maar zo wil natuurlijk niemand heten, noem me maar gewoon Lena.’ ‘Oke, wat u wilt.’ ‘En ik wil ook niet dat je u zegt, gewoon je en jij, oke?’ ‘Oke.’ Magdalena of Lena heeft vuurrood haar wat uitgroei vertoont, haar haar grenst aan de ene zijde tot op haar schouder en aan de andere zijde tot aan haar oor. Ze draagt een wijd gelig, oranje gewaad met gif groene puntschoenen. Ik schat in dat ze zo’n vijftig jaar oud is maar de gegevens op de computer geven aan dat ze toch echt de zestig al is gepasseerd. ‘Ik houd niet van nieuwe dokters, maar als je je best doet, komen we er vast wel uit.’ Ik weet wat mij te doen staat. Ik doe in zo’n geval wat ik meestal doe als het wat ongemakkelijk is; ik lach haar zo vriendelijk mogelijk toe en zwijg vooralsnog. ‘Ik ben dus niet normaal maar dat had je al door.‘Mijn ouders hebben mij destijds verknipt. Pa was alcoholist en moeders kon haar benen niet dicht houden. Ik ben uit huis geplaatst en heb overal en nergens gewoond. Ben niet zielig hoor. Heb me prima gered in het leven. Schilderen is wat ik doe, schilderen, zingen, dansen, soms schreeuwen. Jeweetwel. De gewone wegen ken ik niet. Heb er wel eens naar verlangd, ben er ook wel eens jaloers op maar ben toch blij anders te zijn. Ik houd niet van normaal, jij wel?’ Lena lijkt wel een spraakwaterval en vertelt mij haar levensverhaal in een vliegensvlugge vaart.

De klok tikt echter door en veel tijd voor uitlopen heb ik niet. Ik probeer te achterhalen wat het is dat ik vandaag kan doen voor Lena. ‘Wat is je vraag aan mij Lena?’

Het blijft even stil.

Lena kijkt me doordringend aan. ‘Ik voel van alles bij jou.’ Ik wordt er wat ongemakkelijk van maar probeer het niet te tonen. ‘Het draait hier niet om mij Lena, maar om jou.’ Ze negeert mijn opmerking volledig. ‘Jij bent ook niet helemaal normaal.’ En bedankt. ‘Heb je een man, vrouw, kind, huis, Volvo? Of ben je echt anders dan de gewone huisarts?’

Ik kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Ik heb een Volvo ja.’ ‘En verder?’ ‘En verder Lena, gaat het je niets aan.’ Ze moet lachen. ‘Gelukkig maar, ik was al bang dat je geen ballen had.’ We moeten nu beide lachen. ‘Wil je me nu vertellen wat ik voor je kan doen?’

Ik ben even bang dat ook haar hulpvraag een lang verhaal zal zijn maar gelukkig is het een gewone schimmelnagel.

We praten wat, ik geef adviezen en het gesprek met Lena komt tot een einde.

‘Ben je blij dat je me nu weer de deur kunt wijzen?’ Lena kijkt me lachend aan. ‘Heel blij, ik heb niet vaak zo’n maf wijf tegenover me.’ Lena schatert het nu uit. ‘Ik ook niet’ zegt ze tot besluit. En ik voel me totaal niet beledigd.