De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, de lente roept! De snottebellen verdwijnen langzaamaan wat naar de achtergrond maar worden al snel vervangen door kriebelende neuzen, jeuk in de ogen en zo mogelijk vlinders in de buik. De seizoenen veranderen en wij mensen bewegen mee. Dat maakt dat de invulling van het spreekuur van ons huisartsen ook wisselt met de tijd.
Ik zie dat Maaike vandaag weer op mijn spreekuur komt. Maaike en haar moeder heb ik inmiddels een aantal keren gezien vanwege buikpijn klachten. Met haar 16 lentes jong bevindt ze zich op het grensvlak van meisje en vrouw in wording. In het contact is ze vaak wat timide en laat ze het woord aan haar zorgzame moeder. Vanuit allerlei invalshoeken hebben we Maaike haar buikpijn al geanalyseerd. Haar menstruatie lijkt het probleem niet, het doet zich vooral voor op school en in de avonden. Poep poeders bracht ook al geen soelaas.
In de wachtkamer zie ik Maaike en haar moeder zitten. In een sjokkend tempo volgt Maaike naar de spreekkamer. Ze is een plaatje om te zien; lang blond haar tot over de schouders en helblauwe ogen. Haar houding is wat voorover gebogen. Van haar eigen schoonheid is ze zich niet bewust. Glimlachend kijkt ze me vanaf de andere kant van de tafel aan. ‘Hoe gaat het Maaike?’ Ze kijkt eerst naar haar moeder en zegt dan zacht ‘Oh, gaat wel goed hoor.’ Vanuit mijn andere ooghoek zie ik moeder nee schudden. Ik kijk Maaike nog eens aan en vraag ‘Is dat echt zo?’ Ze kleurt en kijkt verlegen naar de grond. Een stilte valt. Ik kijk van moeder naar Maaike en zie dat er duidelijk iets niet in de haak is. Moeder neemt het voortouw en vertelt dat Maaike meer en meer klaagt over buikpijn. Het gaat nu al weken zo. Bij thuiskomst uit school gaat ze vrijwel direct naar haar kamer en vaak heeft ze geen zin aan eten. Ze eet maar mondjes maat en op andere momenten heeft ze weer lekkere trek en vliegen de chips zakken er door heen. Het laatste alarmeert mij. Is er hier sprake van een eetstoornis? Moeder vervolgt: Maaike heeft een wisselend humeur. Van de vrolijkheid zelve tot een pest humeur waarbij niemand het goed kan doen. ‘Ik weet het niet meer hoor dokter, ik kan geen land met haar bezeilen.’ Mijn brein maakt ondertussen overuren en kan maar niet goed achterhalen wat er nu precies met Maaike aan de hand is. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en vraag moeder en Maaike of ze het goed zouden als ik even alleen met Maaike zou praten. Moeder knikt instemmend en ook Maaike gaat akkoord.
Eenmaal zonder moeder in de spreekkamer ga ik naast Maaike zitten. Ze begint te huilen. Ik pak haar hand en vertel haar dat ze mij alles kan vertellen. ‘Vertel je het dan niet aan mijn moeder?’ ‘Als daar medisch geen reden of noodzaak toe is, zal ik dat niet doen.’ Haar helblauwe ogen kijken met strak aan en het hoge woord komt eruit: ‘Ik ben verliefd.’ Ik voel een slaak van verlichting die al snel de kop in wordt gedrukt. ‘Op de vader van mijn beste vriendin. Hij is getrouwd.’
Even weet ik niet wat ik moet zeggen waarop Maaike nog harder begint te huilen. ‘Zie je wel, jij vindt mij ook kansloos!’ Mijn hart smelt een beetje en ik heb oprecht te doen met Maaike. De arme meid. ‘Ik weet ook wel dat het niet kan.’ Maaike is helemaal van slag en het huilen is inmiddels snikken geworden met lange gierende uithalen. Ik besluit dat er maar een ding is wat ik nu kan doen en treedt uit mijn professionele rol als huisarts. Ik sla een arm om Maaike heen. Een schouder om op te huilen is soms ook mijn taak.