Ik loop de Jumbo binnen maar vergeet een boodschappenkarretje mee te nemen. Eenmaal terug de winkel in, met karretje, komt alles groot en druk op me over. Wat een mensen, wat een rumoer. Het is voor het eerst in maanden dat ik weer in de Jumbo ben. Ditmaal zonder zwangere buik, zonder angst maar als de gelukkige moeder van onze dochter.
Uit voorzorg was ik gebonden aan restricties gedurende de tweede helft van de zwangerschap; niet te ver lopen, niet tillen, niet traplopen en zoveel mogelijk (bed) rust. Voor een nog altijd bezig-bijtje als ikzelf, best moeilijk. Mijn werk als huisarts moest ik ook vroegtijdig stoppen. Schilderen ging niet meer, de inspiratie voor schrijven was er niet of nauwelijks. Corona was er natuurlijk ook nog. Wat een feest. Ik ken het behang van de muren inmiddels uit mijn hoofd en op Netflix is geen serie me onbekend. Alles echter voor een goed doel en achteraf bezien maar relatief.
Daar sta ik dan in de Jumbo. Ik had de boodschappen toch op moeten schrijven want even weet ik niet meer wat ik ook maar kwam halen. Ik dwaal wat rond bij de groentes en weet weer wat ik wou kopen: risotto! Risotto en de LINDA. Een mens moet een doel hebben in zijn leven. De indeling van de winkel is wat veranderd dus ik moet even zoeken naar de risotto.
Ik speur het schap af en hoor het schrapen van een stem achter mij. ‘Ahum’ Ik kijk om en zie een kleurrijk geklede dame van middelbare leeftijd staan. ‘Dokter Koerts!’ Er valt bij mij geen kwartje en ik herken de dame niet. Uit beleefdheid houdt ik me echter maar van de domme. ‘Eh, hallo’.
Dokter ben ik al zolang niet meer en ik voel me wat onwennig. ‘Hoe is het met je?’ ‘Bevallen zo te zien?’ ‘En wat is het geworden?’ Deze vriendelijke mevrouw weet meer van mij dan ik van haar en ik baal dat ik nog steeds niet weet wie er tegenover mij staat. Mijn geheugen is normaal gesproken vrij scherp (op bepaalde vlakken dan). Ik beantwoord beleefd al haar vragen maar een deel van mij wil wegduiken achter de opgestapelde kratten bier even verder op. ‘Met mijn been gaat het gelukkig weer helemaal goed.’ ‘Oh wat fijn’ en ik heb geen idee. Mijn schuldgevoel groeit met de seconde. ‘Nou, het was fijn je weer even te zien en ik hoop dat je snel weer terug keert in de praktijk.’ Dus toch een patiënt. ‘Bedankt.’
We nemen afscheid.
Even later sta ik weer buiten de Jumbo. Met Risotto. Zonder de LINDA. Mijn hoofd tolt een beetje. Toch voel ik me blij. Blij weer een beetje meer mens te zijn, weer een beetje dokter zelfs maar bovenal volledig mama.
`If you want to go FAST, go alone`
`If you want to go FAR, go TOGETHER`