Laatst las ik in een medisch tijdschrift dat we het helende effect van enkel het bezoek aan de huisdokter niet moesten onderschatten. Volgens het artikel was het voor sommige patiënten genoeg om even hun kwaal aan de dokter te vertellen waarna ze weer met ‘frisse’ moed verder konden.
Zelf denk ik dat dit slechts voor een deel van de mensen opgaat. De meeste patiënten willen toch graag wat meer dan alleen een gesprek; een tabletje hier en daar, aanvullend onderzoek of toch het oordeel van de specialist is wat ik de persoon tegenover mij vaak hoor vragen. Of het altijd nodig is, is natuurlijk vraag twee.
De assistente kreeg aan de telefoon niet duidelijk wat de reden was dat hij naar de dokter wou. Patiënt gaf te kennen dit liever alleen met mij te delen. De assistente had daarom maar een dubbel consult ingeboekt zodat ik even meer tijd had dan de gebruikelijke tien minuten. Uit ervaring weten we dat bij geheimhouding van de klacht, vaak een psychisch component meespeelt dus meer tijd is dan gewenst.
Patiënt B in dit geval heb ik nog nooit eerder ontmoet. Ik kijk in zijn dossier en zie dat deze nagenoeg leeg is. Op een huidplekje hier en daar na is deze 43 jarige patiënt gezond. Ik loop naar de wachtkamer en roep de patiënt op. Met een ferme hand en een optimistische blik begroet hij mij. We nemen beiden plaats waarna ik hem vraag wat ik voor hem kan doen. ‘Ik ben mijn fotocamera kwijt.’ Even denk ik dat hij mij voor de gek houdt maar wanneer ik hem aankijk, zie ik dat het hem bittere ernst is. ‘Goh, wat vervelend.’ ‘Wat kan ik daarin voor u betekenen?’ Deze vraag is van mij dan weer bitter ernstig want ik weet echt even niet wat het is dat ik voor hem kan doen. Hij vertelt dat het maar door zijn hoofd blijft malen. Wanneer ik hem vraag naar de toedracht rondom het verlies van zijn camera wordt duidelijk dat het verlies reeds 1,5 jaar geleden is en dat hij hem verloren heeft op vakantie. Er stonden op de camera dan ook vakantiekiekjes. Het raadsel over wat ik vandaag voor hem kan doen, wordt er niet kleiner op. Ik probeer het nog eens vanuit een andere benadering en vraag of het ook te maken heeft met de persoon waarmee hij op vakantie was. Hij antwoordt stellig van nee. Hij was samen met zijn vrouw en ze zijn nog steeds erg gelukkig samen. Eerlijkheidshalve is dit het moment waarop ik zijn dossier nogmaals check om na te gaan of er niet toch iets van tekortkomen in zijn brein zit wat zijn bezoek vandaag verklaart. Maar nee, niets.Ik geef het op en vraag hem nogmaals, nadat ik heb gezegd hoe vervelend ik het allemaal voor hem vindt, wat het is wat ik kan doen, wat is zijn hulpvraag? ‘Och gewoon dokter, ik wou even mijn verhaal kwijt.’ ‘Bedankt voor uw tijd.’ We schudden elkaar de hand en ik ben even met stomheid geslagen. Ik heb peentjes zitten zweten om te achterhalen wat ik voor deze man kon doen maar blijkbaar was het uitoefenen van mijn functie en het bieden van een luisterend oor genoeg.
Wonderbaarlijk hoe zo weinig zo veel kan zijn voor sommigen.