Het is midden in de nacht en het is een warme, drukke dienst tot nu toe. De stad en omstreken lijken onrustig. Patiënten komen uit alle hoeken van de provincie op consult. De wachttijd in de wachtkamer loopt op naar inmiddels een half uur doordat de assistente de patiënten simpelweg niet goed meer kwijt kan in de agenda. Dit wordt nog een graadje erger wanneer blijkt dat voor de patiënt die tegenover mij zit geen tolk beschikbaar is. Via het asielzoekerscentrum is de patiënt aangemeld. Hij zou pijn op de borst hebben. Een serieuze klacht. Het zweet breekt me nog een beetje meer uit. En nu? De dame van de tolkentelefoon weet het ook niet meer. ‘Een tolk die gregoriaans spreekt wilt u toch?’ ‘Ja’ ‘Tja, ik weet het echt niet. De tolk neemt niet op.’ Ik zucht. ‘Een tolk die Russisch spreekt dan?’ Ik hoor driftig getik aan de andere kant van de lijn. ‘Momentje hoor.’ Ja, ik ga nergens heen. ‘Nee, sorry mevrouw. Ik weet niet wat er aan de hand is maar geen van deze tolken is beschikbaar.’ ‘Heeft u geen app op de telefoon?’ Ik tel tot tien en besluit mijn translate app dan maar te proberen. De patiënt en ik denk zijn vrouw kijken me met grote ogen aan. Ik wijs naar mijn telefoon en hoop van ganser harte dat we elkaar hiermee verstaanbaar kunnen maken. Ik spreek de vraag ‘heeft u pijn op de borst’ in op de app in de goede hoop dat het wordt vertaald naar gregoriaans. Een vreemde taal klinkt uit de speakers van mijn telefoon en ik hoop dat ze het begrijpen. Maar nee. Ze kijken me beide schouderophalend aan. Sjit. Dit werkt dus ook niet. Ik besluit de koe maar bij de hoorns te vatten en bel de spoedeisende hulp. Ik leg een welwillende arts assistent het probleem voor en de patiënt mag door naar de SEH om een hartfilmpje te laten maken zodat we zeker weten dat er niet sprake is van een hartinfarct. Met handen en voeten probeer ik dit aan de patiënt uit te leggen. De beste man moet wel gedacht hebben dat de dokters in Nederland toch een apart soort zijn.
Goed, volgende patiënt. Deze wacht inmiddels 43 minuten. ‘Bloed van onderen’ is de reden van consult. Het betreft een jongeman van in de 20. Ik loop naar de wachtkamer en roep hem op. Een jongen met een vriendelijke uitstraling staat op. Hij wordt gevolgd door een blonde jongedame op stiletto hakken, handtasje over de onderarm en een flinke laag (uitgelopen) make up op. Ze is duidelijk beschonken. Pim, de patiënt in kwestie, lijkt nuchter. Eenmaal binnen in de spreekkamer kirt zijn vriendin het uit. ‘Tjee net echt he.’ ‘Hihi’ ‘Mag ik een foto van u maken dokter voor op Instagram?’ ‘Nou zullen we dat nu maar niet doen?’ ‘Oh, bummer.’ Met een zucht gaat ze zitten. ‘Wat kan ik voor je doen Pim?’ Pim gaat wat verzitten op zijn stoel. Ik voel zijn ongemak. ‘Weet u wat rodeo seks is?’ Voordat ik antwoord kan geven, is zijn vriendin mij voor. ‘Nee joh, dat weet ZIJ toch niet?’ ‘Hihi’. Niet dat ik het weet maar ik voel me toch lichtelijk aangesproken. ‘Ehh, nee, maar vertel, wat is er gebeurd?’ Pim doet zijn verhaal wat hortend en stotend uit de doeken. Het is er iets te ruig aan toe gegaan en nu blijft zijn penis maar bloeden. Pim is bang dat er iets stuk is. ‘Ja dat zou echt verschrikkelijk zijn als dat zo is!’ Vriendin doet er nog een schepje bovenop. ‘Goed, dan gaan we maar eens kijken.’ Op dat moment gaat vriendin haar telefoon. Ze neemt op en begint luid te praten. De maat is voor mij vol en ik vraag haar buiten de spreekkamer verder te bellen of om op te hangen. Ze kijkt me verbolgen aan. ‘Tjezus he.’ Met haar mobiel nog aan haar oor loopt ze de spreekkamer uit. ‘Ja, ik mag dus niet bellen van die dokter..tsss.’
Rust in de spreekkamer. Ik onderzoek Pim en de voorhuid lijkt inderdaad wat beschadigd maar gelukkig is het bloeden gestopt. Ik stel Pim gerust. ‘Een tweetal weken geen seksueel contact en dan moet het wel weer goed komen.’ Terwijl ik mijn handen was hoor ik Pim zijn keel schrapen. ‘Zou u daar niet een aantal weken meer van kunnen maken?’ Ik kijk Pim niet begrijpend aan. ‘Nou, het zit namelijk zo dokter, ik kan mijn vriendin echt niet aan, ze is me veel te ruig.’ Voordat Pim en ik hier verder over kunnen praten, stormt vriendin de kamer alweer in. ‘En??’ Pim vertelt haar wat er aan de hand is. ‘De dokter heeft gezegd dat ik een aantal weken geen seks kan hebben.’ ‘Nee, echt?!’ Vriendin kijkt naar mij en weer terug naar Pim. Pim kijkt mij hoopvol terug aan. Dilemma voor mij. Ik besluit dat de waarheid dit keer niet ver verwijderd is van het echte advies en bevestig met een simpele knik. ‘Wat vreselijk poppie!’ Vriendin omhelst Pim en ik vertel dat het tijd wordt dat ze nu gaan slapen en dat ik de volgende patiënt oproep. Pim bedankt me nadrukkelijk.
Wat een nacht. Wat een bijzondere verhalen en mensen. Niet te vangen in een (Instagram) foto maar gelukkig wel opgeslagen in het geheugen.
Deze dienst is er weer eentje om te onthouden.