‘Ik heb een verklaring van je nodig dat ik niet meer kan werken vanwege mijn rug.’ Eddie is een man van in de 40 die ik regelmatig op het spreekuur zie met kleine kwaaltjes. Hij werkt of werkte in de bouw. Het zware werk is zijn tol enkele maanden geleden gaan eisen toen Eddie last van zijn rug begon te krijgen. Tegelijkertijd speelt er van alles thuis. Als vader van vier kinderen heeft hij veel monden te voeden en kinderen te onderhouden. Het huwelijk staat onder spanning. Niet lang geleden zag ik zijn vrouw op het spreekuur die mij vertelde dat Eddie vaak en veel dronk. In vertrouwen liet ze weten de wanhoop nabij te zijn. Eddie had zijn toevlucht gezocht in het gokken en de situatie liep uit de hand. De schulden liepen op en daarmee de zorgen. Samen probeerden ze het financieel draaiende te houden door meer te werken. Zij in het bejaardentehuis, hij beunde zwart bij door te klussen bij anderen in huis. Met dit alles in het achterhoofd zit Eddie nu tegenover me.
‘Waarvoor heb je de verklaring nodig?’ ‘De bedrijfsarts zegt dat ik wel weer aan het werk kan op therapeutische basis maar ik zeg je in de bouw is niks therapeutisch. Hij denkt zeker dat ik koffie ga zetten ofzo. Ben geen malle Pietje.’ Eddie ziet er onverzorgd en vermoeid uit. Ik vraag hoe het met hem gaat. Hij kijkt wat weg naar de grond. Ik zwijg. ‘Tja, dat kon beter. Met Thea en mij loopt het niet zo lekker dus ik zoek het plezier maar elders, snap je wel?’ ‘Nee, niet echt. Wat bedoel je precies?’ Eddie kijkt me wat beschaamd aan, hij verschiet van kleur. ‘Ik weet ook wel dat het niet slim is. Drank en je geld vergokken zijn het antwoord niet. Maar ik hou zoveel van ze, van m’n vrouw en kinderen. Ik wil het alleen maar goed doen en hun alles geven wat hun hartje begeert.’We wisselen een blik uit. Ik zie dat hij ontroerd is. ‘Ach, je hebt ook gelijk. Wat dacht ik nu?’ Opeens lijkt er bij Eddie een knopje om te gaan. ‘Ben gewoon zo moe van alles. Niet werken is alleen niet de oplossing.’ Voor ik het weet is Eddie opgestaan. ‘Bedankt he, je hebt me even wakker geschud.’Ik ben me van geen kwaad bewust. Hij zegt me gedag en loopt met een ferme pas de deur uit.
De verklaring heb ik niet hoeven schrijven en Eddie heb ik niet meer terug gezien. Een paar weken komt zijn vrouw Thea weer op het spreekuur. Ze heeft een plekje die ze wil laten zien maar het gesprek komt al gauw op de situatie thuis. ‘Eddie lijkt weer de oude te worden.’ Zichtbaar opgelucht lacht Thea me toe.
‘En hoe gaat het met zijn rug?’ ‘Prima! Hij is weer volledig aan het werk.’
Hoe bijzonder kan het soms gaan.