`Ik zie dingen.` Petra kijkt me wat verlegen aan. `Ik zie dingen die gaan gebeuren in de toekomst die andere mensen niet zien.` Ik knik instemmend. `Vertel eens, wat zie je dan zoal?` `Niemand gelooft mij als ik het zeg. Mijn ouders denken ook dat ik niet goed snik ben, ik hoorde ze laatst zachtjes met elkaar praten, ze dachten dat ik stiekem XTC of andere drugs aan het gebruiken was nadat ik ze vertelt had dat ik dacht dat de buurman een probleem zou krijgen met zijn gezondheid. Twee dagen later bleek dat hij opgenomen was in het ziekenhuis met een beroerte. Volgens mijn ouders was het gewoon toeval.`
`Hoe lang heb je dit al Petra?` Ze haalt haar schouders op. `Ik weet het niet precies, het lijkt er langzaamaan te zijn ingeslopen. Eerder droomde ik van dingen die dan later ook gebeurden in de werkelijkheid. Nu droom ik niet meer specifiek maar zie ik het ook overdag voor me. Als een soort van visioen. Laatst nog, ik zag voor me dat een klasgenoot opgetild zou gaan worden door een sterk persoon, ik wist niet goed hoe en waarom. Wel voelde ik een soort van pijn. Niet veel later bij de gymnastiekles viel een klasgenote hard bij het salto springen en brak haar enkel. De gymleraar heeft haar opgetild naar de kleedkamer.` `Mmmm.` Meer weet ik even niet uit te brengen. Dit is geen harde wetenschap of geneeskunde. Geen psychiatrisch toestandsbeeld uit de boeken, of toch? Hallucinaties of wanen? Of `echte` waarzeggerij, een zesde zintuig, bovenaardse krachten?
Ik ken Petra inmiddels een aantal jaren en met haar 16 jaar is ze in de bloei van haar leven. Slimme meid, doet het goed op school, geen problemen thuis, nuchtere ouders met een eigen bedrijf.
`Hoe gaat het verder met je Petra? Voel je je goed?` De vraag lijkt haar te verrassen. `Ja hoor, alles gaat prima!` Ze kijkt me glimlachend aan. `Met u ook?` Ook ik moet lachen. `Ja hoor, met mij ook, maar dat is nu niet belangrijk.` `Toch! U verwacht een baby.` Ik besluit het onderwerp te passeren door haar toch verder te vragen naar andere klachten. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Petra zit lichamelijk en geestelijk goed in haar jasje. Ik vraag me af hoe ik haar het beste kan bijstaan bij haar huidige `kwaal.` Moet ik het ondersteunen? Bekrachtigen en stimuleren? Haar zeggen dat het normaal is? Ik weet het in deze zelf niet. Bestaan deze paranormale gaves? Misschien wel, misschien niet. Ik besluit open kaart te spelen en voor te leggen wat het nu is dat ze van mij verlangt. `Oh niet zoveel hoor. Ik wou het gewoon aan iemand vertellen en vragen wat ik hiermee moet doen. U bent wel een beetje hip dus ik dacht misschien kunt u mij adviseren.` Ik volg het even niet meer. Ik ben wel een beetje hip? `Wat bedoel je precies Petra?` Nou u blogt als dokter dus ik dacht misschien vind u dat ik hier een business van moet maken. Serious business, u weet wel, een influencer worden op Instagram!`
Tjeempie, die zag ik niet aankomen. Het vak als huisarts is breed, maar zo breed had ik hem nog niet getrokken dat ik ook als adviseur voor zaken op Instagram door het leven kon gaan. `Och Petra, dan ben je bij mij toch echt aan het verkeerde adres meid, ik ben dokter, van al die dingen heb ik weinig tot geen verstand. Volg je hart en doe wat jij denkt dat goed is, meer kan ik je niet adviseren.` `Oke, cool!` Ze lijkt zich helemaal in het `advies` te kunnen vinden.
Met een vrolijke tred staat ze op en wil ze mijn spreekkamer verlaten.
Bizar consult. `Dag Petra, tot een volgende keer.`
Nog voor ze de deurklink vast heeft, draait ze zich nog een keer om. `Oh trouwens, u krijgt een jongetje.`
`Doei!`