Wij vrouwen hebben het soms maar zwaar. Van problemen bij de menstruatie tot overbelaste moeders of hommeles met de partner die soms toch echt niet lijkt te begrijpen waarom we huilen. Mijn doktershart maakt inwendig een klein sprongetje wanneer een van deze problemen zich voordoet bij een patiente op het spreekuur. Niet vanwege het feit dat de patiente in problemen verkeerd maar vanwege het gevoel dat ik een bijdrage kan leveren. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn eigen hormonale samenstelling maar de problematiek is vaak invoelbaar en gecombineerd met toegepaste medische kennis liggen de patiente en ik daardoor meestal op een lijn.
Momenteel doorloop ik de extra module verloskunde in het kader van de huisartsopleiding. Barende vrouwen is nog weer een ander kaliber van vrouwelijke problematiek. Waar ik begrijp dat de baring in een vrouw allerlei dierlijke instincten losmaakt heb ik vooral toch ook meer begrip leren te krijgen voor de man. Het begint al gedurende de zwangerschap. Vrouwen vertellen op het spreekuur dat ze nog wat meer dan anders ‘licht ontvlambaar’ zijn en dat de partner dit vooral te verduren krijgt. Lachend als een boer met kiespijn beaamt de partner dit vervolgens. Gericht op de op handen zijnde baring worden er allerlei cursussen en voorlichtingen georganiseerd die logischerwijs vooral gericht zijn op de vrouw. Voor de man is het aanbod beperkt. Blij zijn ze dan ook wanneer de verloskundige met tips en adviezen komt die de man kan toepassen om in de eerste plaats de baring op gang te helpen en in de tweede plaats om hun partner te ondersteunen gedurende de bevalling zelf. Hoe goed de adviezen ook zijn van het eten van peper tot het masseren van de vrouwelijke enkel; eenmaal aan het baren, voelen de partners zich vaak hulpeloos. Het helpt daarbij niet mee dat vrouw in al haar wanhoop hem allerlei verwensingen naar het hoofd slingert. Recent voorbeeld; in allerijl vertrokken naar het ziekenhuis, bepakt en bezakt met maxicosi, camera, tas met kleding, etc daarbij zijn vrouw al puffend ondersteunend bleek de man in kwestie het 2 euro muntje voor de rolstoel te zijn vergeten…’sukkel, hoe kan je dat nou doen?!’ gevolgd in een weeën pauze door ‘sorry schat, ik meende het niet zo..’ De wispelturigheid van ons vrouwen lijkt in dergelijke situaties tot een climax te komen en ik kan niet anders dan medelijdend mijn schouders op te halen naar de partner.
Wanneer we eerlijk zijn, denk ik dat wij vrouwen soms onszelf ook niet meer snappen. Nu is een baring een extreme situatie maar soms is de kleinste aanleiding al reden om ons uit balans te brengen. Geen man kan ons dan nog begrijpen, zelfs de homoseksuelen niet. Ik zal voortaan als dokter, als vrouw, wat meer begrip proberen te hebben voor de mannen. Een beetje dan.