Licht theatrale trekken bij een gevorderd stadium fronto-temporale dementie. Zo werd de patiënt in kwestie omschreven door het gespecialiseerde psychiatrisch team dat recent bij patiënt op bezoek was geweest. Het zijn medische woorden welke verhullen dat er in feite sprake is van wisselend ontremd gedrag bij dementie.
Tot op heden woonde patiënt alleenstaand. In een flatje vier hoog. Enkele weken geleden werd er door de buren alarm geslagen omdat ze hun buurman ’s nachts dwalend in het portiek hadden aangetroffen. Hij was op zoek naar zijn poes. Zijn poes die al enkele jaren niet meer leefde. Er werd contact gezocht met de huisartsenpraktijk waarop een visite werd ingepland. Patiënt kwam niet of nauwelijks bij de huisarts. Het medisch dossier had dan ook nagenoeg niets te melden. Wat mijn opleider vervolgens aantrof was chaos in een verwaarloosd en vervuild huis. Patiënt zelf leek er niet onder te lijden. Zonder problemen stemde hij in met het voorstel van mijn opleider om hulp in te schakelen. Familie had hij niet. De buren waren zijn enige contactpersonen.
Kort na het bezoek van het gespecialiseerde psychiatrisch team werd een aanvraag gedaan voor een plek in het verpleeghuis. In de tussentijd werd er door ons een oogje in het zeil gehouden door regelmatige bezoeken bij patiënt aan huis. Vandaag, de dag voor kerst, stond patiënt op mijn visite lijst.
Niet wetende wat ik precies kan verwachten, bel ik aan bij de portiek. Zonder antwoord te geven wordt de deur geopend. Ik loop de treden op richting de vierde verdieping waar de deur al open staat. ‘Volk?’ ‘Komt u verder’ hoor ik in de verte. Ik loop het smalle gangetje door wat gevuld is met stapels kranten en dozen. In de woonkamer tref ik de patiënt aan. De kamer staat blauw van de sigarettenlucht welke mij even de adem beneemt. Ik stel me voor en vraag me af waar ik kan gaan zitten, de hele bank is gevuld met kranten en post. Ik murmel mezelf er tussen en vraag hoe het gaat. ‘Hoe het gaat?’ ‘Nou wat denkt u zelf?’ ‘Die kloten kerst staat weer voor de deur. Iedereen zit gezellig bij elkaar met de hele familie, en ik? Iedereen denkt dat ik gek aan het worden ben.’ Beetje beduusd van zijn reactie vervolgd hij voor dat ik kans heb om iets te zeggen met de vraag of ik ook rook. Ik antwoord van nee. ‘Nou als u het niet erg vindt, steek ik er een op. Beetje kloten kanker kan er ook nog wel bij. Alles beter dan dement worden.’ ‘Kloten kerst, kloten kanker, kloten dementie.’ Met de beste wil van de wereld weet ik even niet wat ik moet zeggen. Ik laat de stilte en de sigarettenrook ons zwijgen opvullen. De patiënt herneemt als eerste weer het woord. ‘Hebt u mijn poes ook gezien toevallig?’ Ik schud van nee. We nemen afscheid en zeg hem toe volgende week weer langs te komen.
Ik heb enkele dagen vrij. Gezellig gourmetten met de familie met kerst. En ik maar denken dat dat kloten was.